...heb er eigenlijk geen woorden voor....
Blijf op de hoogte en volg Manon
24 Oktober 2013 | Ecuador, Riobamba
23-10-13
Sinds gisteren flink aan de diamox gegaan, want vandaag staat de Chimborazo-vulkaan op het programma en aangezien dit de hoogste vulkaan van Ecuador is (6310 meter), kan ik alle hulp gebruiken...
Ik ga alleen maar mee naar boven om hopelijk, mooie foto´s te maken, de rest van de groep gaat klimmen en daarna met een mounainbike de berg af sjezen...althans, dat is de planning...
8.00 uur vertrekt de bus, ik ben een beetje waus van de diamox en zit met An voorin.
We stijgen van 1850 meter (Baños) naar 4800 meter (basiskamp Chimborazo).
Tegen de tijd dat we tegen de 3000 meter aanzitten begin ik het toch wel weer te voelen: mijn ogen vallen dicht, mijn buik doet verschrikkelijk pijn, kortademig en licht in mijn hoofd.
We maken een sanitaire stop bij het refuge camp en daar stap ik klappertandend de bus uit en op de wc stromen de tranen weer over de wangen....wat een vertrouwd gevoel, ahum.
Buiten de bus adem ik goed in en uit om toch zoveel mogelijk zuurstof binnen te krijgen en na een poosje gaat het wel weer.
Hup, de bus in en we rijden door naar de berghut op de vulkaan; 4800 meter.
Helaas is het bewolkt (het zal ons een keer meezitten met het weer) en laat de besneeuwde top van de Chimborazo zich maar telkens eventjes zien (maar ik heb hem op de foto!).
Dan begint de klim voor de groep: Ze lopen naar een 2e hut op 5000 meter, good luck, ik spreek / zie jullie straks wel weer.
An en ik blijven met nog 3 anderen bij de bus (1 van de heren kotst al de ene zak na de andere vol sinds de stijging en hij is verstandig en blijft zitten waar hij zit).
Het wordt steeds kouder en kouder/ guurder en guurder en dan begint het aan één stuk door te hagelen.
Na een uur of 2 komen de eerste mensen van de groep naar beneden gelopen: helemaal stuk! De een met barstende koppijn, de ander kotsend....ja, mensen onderschatten hoogteziekte hoor.
Als je er nooit last van hebt gehad denk je dat die symptomen op zichzelf staan, maar das helemaal niet waar, je bent hoogteziek!
Enniewee, ze gaan lunchen in een hutje, maar ik had er al rekening mee gehouden dat ik geen hap door mijn keel zou krijgen, dus ik had geen lunch besteld en blijf in de bus....ogen dicht, doodmoe, ijskoud, gevloerd, maar te handelen (ik ken mezelf en mijn lichaam wat dat betreft goed genoeg: niet inspannen, rusten en kleine slokjes water drinken).
De meeste mensen van de groep zijn inmiddels terug, het hagelt nog steeds en de temperatuur blijft maar dalen, maar we missen er nog een paar.....Linda heeft tijdens de afdaling haar knie verdraaid en is KO gegaan van de pijn / hoogte.
Jolanda was bij haar en probeerde haar wakker te krijgen, maar ze reageerde nergens meer op, niet op geluid, niet op pijnprikkels! Lig je daar op 5000 meter hoogte in de kou!!
Men heeft haar van de berg af moeten dragen, ze was helemaal onderkoeld, viel weg, was aan het ijlen, helemaal FOUT dus.
Ze wordt de bus ingedragen en onder een s.o.s-folie en dikke dekens gewikkeld.
Inmiddels is het weer zódanig omgeslagen dat het zelfs voor de groep onverantwoord is om op de berg te blijven, het begint de donderen en bliksemen en het hagelt nog harder.
We moeten zo snel mogelijk naar beneden.
De bus wordt gestart en zodra we de eerste meters naar beneden rijden komen we in een pak sneeuw terecht en zien we geen hand meer voor ogen.
Stapvoets probeert de chauffeur de vulkaan af te komen, een aantal keren voelen we de bus de grip op de weg verliezen en wegglijden....ik was behoorlijk bang, bang dat dit het dan was.....
Wat is dit voor een slechte film waar we in beland zijn?!?!
Ongeloofeloos, wat een rit!!!! Levensgevaarlijk! Onverantwoord en dood- en doodeng...
Na een hele poos komen we aan in het refuge camp, wat een stuk lager ligt en de mensen in de bus (inclusief Linda) beginnen weer tekenen van leven te vertonen.
We zijn de sneeuwgrens gepasseerd en nu regent het alleen nog maar en kan de chauffeur zien waar hij rijdt.
Tegen de tijd dat we ons hotel in Riobamba bereiken (17.00 uur) is iedereen helemaal gebroken, pfffffff.
We nemen een warme douche en besluiten in het hotel een hapje te gaan eten.
Daarna naar bed en snel deze hele helse dag vergeten......
24-10-13
Vanaf 05.00 uur op de pot gezeten, want blijkbaar was er iets niet goed gevallen (het eten van het hotel, want Niels was ook aan de slingerschijt).
Oftewel: wederom trammelanti aan de konti, auw....ben het zooo zat....
Maar goed, douchen, aankleden en op de tanden bijten, wie weet wat de dag ons vandaag gaat brengen, toch? Heb besloten geen diamox te slikken, want daar word ik ook alleen maar gaar van!
Om 8.00 uur vertrekt de bus naar Guamote, waar we de authentieke donderdagmarkt bezoeken.
Op deze markt vind je allerlei inheemse producten die worden aangeboden door de indiaanse bevolking uit de omgeving; fruit, groente, dieren en kleding.
Geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen, maar dit was gaaf!!
We stappen uit bij de dierenmarkt, hier wordt vee verkocht onder de indianenbevolking zelf.
Alle mensen traditioneel gekleed in gekleurde poncho´s, hoedjes op, lange haren in staarten en vlechten, prachtige kleuren, karakterestieke gezichten, kindjes vastgebonden op de rug van hun moeder, ik heb mijn ogen uitgekeken!!!
Het vee staat in een soort arena met tribunes eromheen.
Eerst hebben we tussen het vee en hun eigenaren gelopen en later zijn we op de tribune gaan zitten en wat hebben we onze camera´s laten klikken zeg! Fantastisch!!
En als goedmakertje van gisteren begin de zon ook nog eens te schijnen, nou, ja!!
Toen liepen we (ik waggelde) door naar de markt in het centrum van dit dorpje Guamote.
Wederom alle mannen, vrouwen en kinderen in traditionele klederdracht! Het valt ons echt op dat je ze hier allemaal in die kleren ziet lopen, heel anders dan in Peru enzo. Zo authentiek! Deze markt is ook echt niet op de toeristen gericht, men heeft ook liever niet dat je foto´s maakt van ze, maar met een zoom / telelens schieten we het ene plaatje na de andere!!!!
Groentemarkt, vleesmarkt (complete varkens werden ontleed voor je neus, kippen hingen met opengesneden strot kaal te wezen aan haken), stoffenmarkt, super.
Zalig lopen slenteren, fotograferen en gebruik gemaakt van de openbare wc....ik kon het niet ophouden....ik zeg: alleen als het echt niet anders kan, want daar heb je NIKS te zoeken...euch....
Na het marktbezoek stapt iedereen met een glimlach in de bus en rijden we terug naar Riobamba.
Onderweg is het een prachtig gezicht, de zon die over de bergen schijnt, mensen aan het werk op hun stukje land, een schaap vastgebonden op het dak van een auto, omdat er geen plaats meer is in de bak...aaah, arm beessie!
Aangekomen in het hotel, even naar het toillet en toen met een stel naar de KFC gelopen.
Daar zijn we net van terug en nu zit ik mijn verslag te doen in de lobby van het hotel, in mijn tijger-harembroek en sokken in slippers, ha, ha, trendy!!!
We hebben vanmiddag de hele middag vrij, lekkuh, en vanavond gaan we met ons groepje (6 man) een happie doen bij de Italiaan.
Nog 4 dagen avontuur en dan zit ik in de kustplaats Puerto Lopez om daar de laatste dagen door te brengen, wat gaat het toch allemaal snel zeg.
Maar goed, eerst nog een paar dagen reizen zoals gezegd.
Morgen vertrekken we om 8.00 uur per bus vanuit Riobamba naar Alausi.
Hier stappen we om 11.00 uur op de autoferro (= bus op rails).
Gedurende deze treinrit passeren we het beroemde Nariz del Diablo (Duivelsneus-)traject. De Andes is hier zo steil dat het spoornet zigzaggend over de bergflanken aangelegd is, ben zeer benieuwd!!!
Voor nu hou ik er weer mee op, is wel weer genoeg geweest.
Thankx voor jullie reacties, helemaal leuk!
Dikke zoen, Manon XXXX
Sinds gisteren flink aan de diamox gegaan, want vandaag staat de Chimborazo-vulkaan op het programma en aangezien dit de hoogste vulkaan van Ecuador is (6310 meter), kan ik alle hulp gebruiken...
Ik ga alleen maar mee naar boven om hopelijk, mooie foto´s te maken, de rest van de groep gaat klimmen en daarna met een mounainbike de berg af sjezen...althans, dat is de planning...
8.00 uur vertrekt de bus, ik ben een beetje waus van de diamox en zit met An voorin.
We stijgen van 1850 meter (Baños) naar 4800 meter (basiskamp Chimborazo).
Tegen de tijd dat we tegen de 3000 meter aanzitten begin ik het toch wel weer te voelen: mijn ogen vallen dicht, mijn buik doet verschrikkelijk pijn, kortademig en licht in mijn hoofd.
We maken een sanitaire stop bij het refuge camp en daar stap ik klappertandend de bus uit en op de wc stromen de tranen weer over de wangen....wat een vertrouwd gevoel, ahum.
Buiten de bus adem ik goed in en uit om toch zoveel mogelijk zuurstof binnen te krijgen en na een poosje gaat het wel weer.
Hup, de bus in en we rijden door naar de berghut op de vulkaan; 4800 meter.
Helaas is het bewolkt (het zal ons een keer meezitten met het weer) en laat de besneeuwde top van de Chimborazo zich maar telkens eventjes zien (maar ik heb hem op de foto!).
Dan begint de klim voor de groep: Ze lopen naar een 2e hut op 5000 meter, good luck, ik spreek / zie jullie straks wel weer.
An en ik blijven met nog 3 anderen bij de bus (1 van de heren kotst al de ene zak na de andere vol sinds de stijging en hij is verstandig en blijft zitten waar hij zit).
Het wordt steeds kouder en kouder/ guurder en guurder en dan begint het aan één stuk door te hagelen.
Na een uur of 2 komen de eerste mensen van de groep naar beneden gelopen: helemaal stuk! De een met barstende koppijn, de ander kotsend....ja, mensen onderschatten hoogteziekte hoor.
Als je er nooit last van hebt gehad denk je dat die symptomen op zichzelf staan, maar das helemaal niet waar, je bent hoogteziek!
Enniewee, ze gaan lunchen in een hutje, maar ik had er al rekening mee gehouden dat ik geen hap door mijn keel zou krijgen, dus ik had geen lunch besteld en blijf in de bus....ogen dicht, doodmoe, ijskoud, gevloerd, maar te handelen (ik ken mezelf en mijn lichaam wat dat betreft goed genoeg: niet inspannen, rusten en kleine slokjes water drinken).
De meeste mensen van de groep zijn inmiddels terug, het hagelt nog steeds en de temperatuur blijft maar dalen, maar we missen er nog een paar.....Linda heeft tijdens de afdaling haar knie verdraaid en is KO gegaan van de pijn / hoogte.
Jolanda was bij haar en probeerde haar wakker te krijgen, maar ze reageerde nergens meer op, niet op geluid, niet op pijnprikkels! Lig je daar op 5000 meter hoogte in de kou!!
Men heeft haar van de berg af moeten dragen, ze was helemaal onderkoeld, viel weg, was aan het ijlen, helemaal FOUT dus.
Ze wordt de bus ingedragen en onder een s.o.s-folie en dikke dekens gewikkeld.
Inmiddels is het weer zódanig omgeslagen dat het zelfs voor de groep onverantwoord is om op de berg te blijven, het begint de donderen en bliksemen en het hagelt nog harder.
We moeten zo snel mogelijk naar beneden.
De bus wordt gestart en zodra we de eerste meters naar beneden rijden komen we in een pak sneeuw terecht en zien we geen hand meer voor ogen.
Stapvoets probeert de chauffeur de vulkaan af te komen, een aantal keren voelen we de bus de grip op de weg verliezen en wegglijden....ik was behoorlijk bang, bang dat dit het dan was.....
Wat is dit voor een slechte film waar we in beland zijn?!?!
Ongeloofeloos, wat een rit!!!! Levensgevaarlijk! Onverantwoord en dood- en doodeng...
Na een hele poos komen we aan in het refuge camp, wat een stuk lager ligt en de mensen in de bus (inclusief Linda) beginnen weer tekenen van leven te vertonen.
We zijn de sneeuwgrens gepasseerd en nu regent het alleen nog maar en kan de chauffeur zien waar hij rijdt.
Tegen de tijd dat we ons hotel in Riobamba bereiken (17.00 uur) is iedereen helemaal gebroken, pfffffff.
We nemen een warme douche en besluiten in het hotel een hapje te gaan eten.
Daarna naar bed en snel deze hele helse dag vergeten......
24-10-13
Vanaf 05.00 uur op de pot gezeten, want blijkbaar was er iets niet goed gevallen (het eten van het hotel, want Niels was ook aan de slingerschijt).
Oftewel: wederom trammelanti aan de konti, auw....ben het zooo zat....
Maar goed, douchen, aankleden en op de tanden bijten, wie weet wat de dag ons vandaag gaat brengen, toch? Heb besloten geen diamox te slikken, want daar word ik ook alleen maar gaar van!
Om 8.00 uur vertrekt de bus naar Guamote, waar we de authentieke donderdagmarkt bezoeken.
Op deze markt vind je allerlei inheemse producten die worden aangeboden door de indiaanse bevolking uit de omgeving; fruit, groente, dieren en kleding.
Geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen, maar dit was gaaf!!
We stappen uit bij de dierenmarkt, hier wordt vee verkocht onder de indianenbevolking zelf.
Alle mensen traditioneel gekleed in gekleurde poncho´s, hoedjes op, lange haren in staarten en vlechten, prachtige kleuren, karakterestieke gezichten, kindjes vastgebonden op de rug van hun moeder, ik heb mijn ogen uitgekeken!!!
Het vee staat in een soort arena met tribunes eromheen.
Eerst hebben we tussen het vee en hun eigenaren gelopen en later zijn we op de tribune gaan zitten en wat hebben we onze camera´s laten klikken zeg! Fantastisch!!
En als goedmakertje van gisteren begin de zon ook nog eens te schijnen, nou, ja!!
Toen liepen we (ik waggelde) door naar de markt in het centrum van dit dorpje Guamote.
Wederom alle mannen, vrouwen en kinderen in traditionele klederdracht! Het valt ons echt op dat je ze hier allemaal in die kleren ziet lopen, heel anders dan in Peru enzo. Zo authentiek! Deze markt is ook echt niet op de toeristen gericht, men heeft ook liever niet dat je foto´s maakt van ze, maar met een zoom / telelens schieten we het ene plaatje na de andere!!!!
Groentemarkt, vleesmarkt (complete varkens werden ontleed voor je neus, kippen hingen met opengesneden strot kaal te wezen aan haken), stoffenmarkt, super.
Zalig lopen slenteren, fotograferen en gebruik gemaakt van de openbare wc....ik kon het niet ophouden....ik zeg: alleen als het echt niet anders kan, want daar heb je NIKS te zoeken...euch....
Na het marktbezoek stapt iedereen met een glimlach in de bus en rijden we terug naar Riobamba.
Onderweg is het een prachtig gezicht, de zon die over de bergen schijnt, mensen aan het werk op hun stukje land, een schaap vastgebonden op het dak van een auto, omdat er geen plaats meer is in de bak...aaah, arm beessie!
Aangekomen in het hotel, even naar het toillet en toen met een stel naar de KFC gelopen.
Daar zijn we net van terug en nu zit ik mijn verslag te doen in de lobby van het hotel, in mijn tijger-harembroek en sokken in slippers, ha, ha, trendy!!!
We hebben vanmiddag de hele middag vrij, lekkuh, en vanavond gaan we met ons groepje (6 man) een happie doen bij de Italiaan.
Nog 4 dagen avontuur en dan zit ik in de kustplaats Puerto Lopez om daar de laatste dagen door te brengen, wat gaat het toch allemaal snel zeg.
Maar goed, eerst nog een paar dagen reizen zoals gezegd.
Morgen vertrekken we om 8.00 uur per bus vanuit Riobamba naar Alausi.
Hier stappen we om 11.00 uur op de autoferro (= bus op rails).
Gedurende deze treinrit passeren we het beroemde Nariz del Diablo (Duivelsneus-)traject. De Andes is hier zo steil dat het spoornet zigzaggend over de bergflanken aangelegd is, ben zeer benieuwd!!!
Voor nu hou ik er weer mee op, is wel weer genoeg geweest.
Thankx voor jullie reacties, helemaal leuk!
Dikke zoen, Manon XXXX
-
25 Oktober 2013 - 09:06
Lies:
Hallo lieverd,
Ik weet het: je bent helemaal gek van dit soort landschappen, maar ik weet even niet wat ik moet zeggen.
Natuurlijk is het allemaal geweldig mooi, maar het klinkt wel erg enerverend!?
Misschien moet je je erbij neerleggen dat die hoogtes voor jou niet te bedwingen zijn, qua lijf dan.
Ik hoop dat de resterende tijd ervoor zal zorgen dat je toch een beetje uitgerust terug zal komen.
Pas goed op jezelf (en op An, en jullie op elkaar).
Liefs -
25 Oktober 2013 - 09:36
Jeske:
Hi Nonnie,
Jeetje zeg...wat een gedoe op die vulkaan! Pffff...dan weet je even niet wat er allemaal gebeurd!
Maar ondanks alle ellende daar hahaha hopelijk toch nog genoten van de spanning ;-)
Pfff damn!
Dan lijkt die markt me toch iets meer vakantie houden!
Klinkt in ieder geval weer als een avontuur, adembenemend en mega gaaf!
Geniet ervan lieverd...hier is alles maar gewoon en as usual hahaa!
Dikke kus en knuffel!
Jeske -
25 Oktober 2013 - 11:25
Iris:
Heyyyyy lekker wief!!!
Ik ben weer bij..... Wat een avonturen, geweldig om te lezen!
Ben zo benieuwd naar je foto's.
Hopelijk gaat het nu wat beter met je, echt balen dat je zo last hebt van de hoogte en dat je kont je nog steeds niet met rust laat ;-(
Geniet er van babe
Xxxxxxxxxxxx
-
25 Oktober 2013 - 12:31
Buuf:
hé buufie!!!!
k hoop dat 't beter met je gaat!
pas goed op jezelf hè.
dikke kus van ons!!!!
-
25 Oktober 2013 - 17:40
Koen:
Hoi Manon!
Leuk die updates ! !
We, het bedrijfsbureau, zijn je met spanning aan het volgen! :)
Heel veel plezier nog en kom goed terug!
-
25 Oktober 2013 - 21:08
Derya:
Hoi liefke,
Wat een enge ervaring....gelukkig staan er een heleboel mooie en geweldige ervaringen tegenover. Zo sneu dat er kontklachten bijkomen :-/...verdorie!!! Hoop dat je klachten veminderen! Geniet van je laatste dagen. Kijk uit naar je foto 's!!!
Dikke knuffels van deertje xxxxx -
26 Oktober 2013 - 00:42
Lia:
Holaaaaa,
Heftig, heftig, heftig en ongelovelijk spannend!! Wat een avontuur!! Heerlijk om jullie ervaringen te lezen, en dat jullie me zo op reis meenemen!! Lijkt me een super mooi land, wie weet in de toekomst kom ik er nog eens!! Blijven genieten!!!
Zonnige groetjes vanuit het warme Venezuela, Lia xx -
01 November 2013 - 21:29
Elma Van Geloven:
hey manon. liep even een beetje achter, maar heb weer met open mond zitten lezen. pffff, je hebt weer wat meegemaakt zeg, heftig hoor, kan me voorstellen dat je bang was. ik ga gauw naar je volgende verhaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
