Zijn jullie er klaar voor?!

Hallo allemaal,
Ik heb weer voet gezet in civilisation, wat heb ik toch weer veel meegemaakt, ik ben echt helemaal naar de kl*te!

05-11-08
DAG 9: ALICE SPRINGS NAAR KINGS CANYON
04.00 uu gaat de wekker...grrrr, de afgelopen 2 'vrije' dagen weinig slaap gehad, omdat iedereen die in Alice Springs slaapt deze plek als uitvalbasis MOET gebruiken om hun weg voort te zetten naar de Outback en aangezien ik in een 8-bed dorm slaap, staat iedereen dus ook zo Godsgeklaagd vroeg op, grrrr, dus niks uitslapen....
Anyway, om 05.10 uur worden we opgehaald door onze nieuwe gids Jason en begint ons nieuwe avontuur.
Journey deep into the remote 'Red Centre' as we head towards Kings Canyon.
Het landschap is helemaal veranderd in een rode, droge woestenij, met heel weinig begroeiing en heel veel dode wallaby's (kleine kangaroe-soort) op de weg.
Na een paar uur rijden komen we na een kleine lunch aan in Kings Canyon, waar we geacht werden met 41 graden een 4-uur diurende wandeltocht te maken, die begon met het beklimmen van Heart Attack Hill......
Nou, dacht het dus niet! Ik zag dat helemaal niet zitten, ha, ha, en heb samen met Mirjam een kortere wandelroute gemaakt (klein uurtje) door de canyon i.p.v. bovenop de canyon.
Goede leuze, want als wij (liggend in de schaduw op een bankje) de groep terug zien komen na 4 uur, kan er geen lachje van af! Het was heel mooi, maar als we van te voren hadden geweten hoe zwaar dit zou zijn hadden we het niet gedaan, hoor ik iedereen zeggen.
Daarna weer heeel lang in de bus gezeten...echt uren, om 's avonds pas laat in ons kamp aan te komen, waar we na het eten en afwassen pas om 23.00 uur in de tent kruipen.
Het is bloedheet en zelfs een verfrissende douche ghelpt niet om in slaap te komen. maar uiteindelijk vertrek ook ik naar dromenland.



06-17-08
DAG 10: ULURU EN KATA TJUTA
04.45 uur gaat de wekker (niet normaal!!!!).
Na het ontbijt stappen we tegen 5-en de bus in en rijden we het kamp af, dan zien we pas dat ons kamp op een steenworp afstand ligt van De Grote Rode Rots, also known as Uluru of Ayers Rock!!
We gaan dus naar de zonsopgang kijken bij Uluru, magical!
Een gouden licht schijnt op de grote (misplaatse) rots als we daar samen met nog vele anderen (werkelijk waar: busladingen vol) staan te wachten op HET moment.
Maar het is het waard, errug mooi!
Daarna gaan we de base-walk doen: een 'rondje' om Uluru, 2 en een half uur....
De rots heeft allerlei sacred sites, die helaas niet gefotografeerd morgen worden van de Aboriginals, wat het hele wandelen eigenlijk een beetje frustrerend maakt, want juist DIE sites maken de wandeling heel intressant, uhm...
Maar goed, mijn beste beentje voor gezet en gewoon gelopen dus.
Wederom een plek die ik op mijn lijstje kan afvinken hoor! De rots is echt onvoorstelbaar groot, met allemaal apparte scheuren en grotten, waterholes en kleuren steen, heel anders dan ik me had voorgesteld.
Uitgeput (want ook hier, in het midden van Australie, in het midden van The Red Centreis het wederom BLOEDHEET).
We stappen in de bus en rijden naar Kata Tjuta a.k.a. The Olgas, een rotsformatie die eigenlijk niet onder doet voor Uluru, ook weer miljoenen jaren oud en door zee (jawel: in ancient times was er het binnenland van Oz een zee!) wind en erosie gevormd.
Daar hadden we (weer) een wandeling, maar het was inmiddels midden op de dag en het leek wel een oven die op 280 graden stond! Dus ik heb de wandeling ingekort tot een plek die ik het mooist vond en ben toen omgedraaid, ha, ha, ha.
Vervolgens reden we naar het Cultural Centre, om wat meer te weten te komen over de cultuur van de Aboriginals die in deze regio woon(d)en.
En toen gebeurde er iets opmerkelijks: de lucht begon te betrekken, pikdonkere wolken kwamen overdrijven en er viel warempel regen!
Onze gids Jason werd helemaal gek: ' In the bus! Get in the bus!!!! We need to get back to Uluru, this only happens once in a decade, run!!'
Wij allemaal als een kudde gezapige schaapjes achter Jason aan en deze reed, nadat iedereen de bus in was geklommen, met spinnende banden het terein af.
Wat bleek nu het geval: als het regent bij Uluru (en Jason heeft dat in de 12 jaar dat hij werkzaam is als gids pas 1 keer meegemaakt!) dan zuigt deze grote rode rakker al het regenwater in zich op en begint hij (of zij) daarna al het water via watervallen naar buiten te spuiten, dus dt zou wel eens een hele mooie dag kunnen worden, riep Jason met een waanzinnige glimlach op zijn gezicht!
Terwijl we Uluru naderde, zag je de rots als een hele andere kleur aannemen dan het karakteristieke rood dat je van de ansichtkaartjes kent, heel appart.
Je zag de regen langszaam via de groeven van boven naar benededen glijden, maar het wilde nog niet hard genoeg regenen om die spectaculaire watervallen te zien.
Inmiddels kwam er een andere tourbus van dezelfde maatschappij aanrijden en daar sprong een net zo enthousiaste gids uit de bus als Jason (nu bleek dit zijn jongere broertje te zijn, dus wellicht zit het in de genen) maar ook deze 'went totally mental'!!!
En daar sta je dan in de regen te wachten op een natuurwonder, maar het wilde maar niet......
Nou, zei de broer van Jason, dan neem ik jullie mee naar de voet van de rots en dan zal ik jullie wat gaan vertellen over de sacred sites, wie weet gaat het straks nog wel harder regenen.
Dus wij achter die jongen aan (de regen maakt echt niet uit: het is daar zo heet, dat die regen een welkome afwisseling is).
Staan we onder aan die rots, wordt ons een verhaal verteld over de ceremonies die hier (nog steeds) plaatsvinden, hoe en welke dieren hier een bijzondere rol in spelen, waar de vrouwen hun sacred sites hebben, hoe de Dreamtime deze rots heeft gemaakt, zie ik in mijn ooghoek een flit (ik dacht een camera) en vervolgens een OORVERDOVENDE KNAL!!!!! BANG!!!!!!!! Slaat de bliksem toch vol inde rots boven ons hoofd!!!!!
' RUN!!!!' roepen Jason en zijn broer en we maken dat we wegkomen, hart in de keel, iedereen helemaal van slag: wat een knal!
Uluru heeft allerlei metalen in de rots zitten en is dus een ideale bliksemvanger...hadden ze zelf toch ook kunnen verzinnen dat het niet helemaal safe is om dan onder aan diezelfde rots een praatje te gaan staan houden...mannen...ha, ha, ha.
Anyway, van een afstandje hebben we toen naar de bliksem gekeken of die nog een keer in zou slaan (een foto van dat fenomeen zou de fotograaf tot een miljonair kunnen maken, dus ik heb daar verkrampt met de camera in mijn hand staan wachten op HET moment, maar helaas).
Wel weer iets heels speciaals dus, zo maak ik toch elke keer wat mee op mijn reizen, ha, ha.
Achter ons begon de lucht een beetje op te klaren en dat was het moment dat we maar besloten om naar het uitkijkpunt te rijden waarop we de zon zouden kunnen zien ondergaan en dus mooie plaatjes van Uluru zouden kunnen schieten.
Daar hebben we 4 flessen champagne opengetrokken, dips en crackers op tafel neegezet en er een hele leuke, tipsy afsluiting van de dag van gemaakt.
Na de zonsondergang (en een hele hoop gekke foto's; drank doet wonderen...) zijn we weer teruggereden naar het kamp, daar kreeg Jason een belletje dat hij naar Stuart Look Out Point moest komen om de bliksem te komen zien, maar Jason stond te koken, dus ik ben samen met Nathalee (Schots) en Jana (Slovaaks) door het donker naar de berg gelopen en idd: dat MOEST, wat spectaculair om die electrical storm vanaf die plek te zien, een lichtshow made by Mother Nature, waar het Vuurwerkcommitee van de Zomerfeesten in Nijmegen een punt aan kan zuigen! Heel gaaf!
Toen begon het weer te regenen en zijn we teruggelopen naar het kamp, hebben we gegeten, een biertje gedronken en zijn we naar bed gegaan, wat een enerverende dag!


7-11-08
DAG 11: ULURU NAAR COOPER PEDY
800 kilometer rijden vandaa, ja het is geen dagtripje naar de Efteling, het is zoooo onmetelijk groot hier!
We hebben uiteraard wel hier en daar wat tussenstops.
Onze eerste stop brengt ons bij Mount Conner a.k.a. Fuluru (mensen denke vaak dat dit al Uluru is, maar het is een grapje van Moeder Natuur, vandaar Fuluru).
Een mega-grote bergrots (echt net zo groot, denk ik, als Uluru) Met een heel mooi Deamtime verhaal wat er achter schuilt.
Een van de Dreamtime ancestors zat hier in de woestijn op de grond te rusten tijdens het creeren van het landschap en toen hij opstond om maar weer eens wat te gaan doen, liet hij een afdruk van zijn billen achter: Mount Conner.
Verder gereden naar het zuiden en wat schetst onze verbaxing: de weg is overstroomd! Aangekomen bij een roadhouse horen we dat er zelfs wagens uit het water getakeld worden en het is nog maar de vraag of wij verder kunnen (gekker moet het niet worden, ha, ha, gelukkig zijn we imiddels allemaal gewend aan het leven in de bush, dus echt bang zijn we niet om vanavond in de open lucht door te brengen, maar Jason knijpt hem toch wel even als we even later door centimeters hoog water aan het waden zijn met een bus die daar niet voor gemaakt is, ha, ha, ha).
Gelukkig viel het voor ons allemaal wel mee (de andere bus van de organisatie zat wel vast, maar wij hadden helaas de mazzel dat we door het water heen kwamen).
Na uren door een uitgestrekt landschap te hebben gereden komen we aan in Cooper Pedy, dit is een opaalmijn-stadje wat zich volledig onder de grond bevindt! Echt fantastisch! Je ziet uit bergen allemaal schoorsteentjes (luchtaanvoerpijpen) steken en weet dus dat daar mensen wonen, werken, leven, heel appart.
Wij brengen onze spullen naar een bunkhouse onder de grond waar we onze nacht zullen doorbrengen (kicken!) en gaan krijgen dan een rondleiding in een opaalmijn en in een ondergrondse woning: compleet ingericht huis onder de grond! Je weet niet wat je ziet!
Daarna worden we weer de bus ingegooid en gaan we voor een stukkie actie de vlakte op: dit is dezelfde woestenij waar men de film Mad Max (Mel Gibson en Tina Turner) is opgenomen, er staat zelfs nog 1 van de space-mobiels als herinnering aan die film in het dorp!
Het is inmiddels weer helemaal grauw en grijs geworden en op de vlakte staat een straffe bries (ben blij dat ik nog even snel een spijkerbroek en een vest uit de koffer heb gepakt, brrr).
Na verschillende stops (o.a. een Abriginal site, het langste hekwerk van de hele wereld om de dingo's uit New South Wales te houden) gaan we naar een Pizza-restaurant!!!!!! Eindelijk weer wat civilised food, want ik kan geen vlees meer zien: ik had me echt als vegetaier op moeten geven tijdens deze reis: kangaroe, emu, kameel, buffel, echt elke avond werd er wel weer iets van raar vlees op de BBQ gegooid en ik eet dat gewoon liever niet! (ik wil alleen mijn eigen sateetjes en die van Suusje!!!)
Met als gevolg dat ik dus bijna 14 dagen lang alleen maar salades en brood heb gegeten, totdat we hier en daar in een klein supermarktje vegetarische hamburgers hebben ingekocht...
Pizza dus, zaaaalige pizza en bier: Coronaatje met citroen, wat kan het leven toch mooi zijn en als toetje een raspberry / white chocolate-cheesecake, jammie.
Toen even een kijkje genomen in een ondergrondse pub, maar daar was nie echt veul an, dus ik ben samen met een stel anderen teruggelopen naar ons bunkhouse en ben als een blok in slaap gevallen.

Ik hou er voor nu eventjes mee op, jullie horen later wel hoe de rst van de reis s verlopen en wat mijn volgende plannen zijn, pfoe......
XXXXXXXXX Manon